آدم و ساعت...
آدم
و
ساعت ......
به ساعت نگاه کردم.
شش و بیست دقیقه صبح بود.
دوباره خوابیدم.
بیدارشدم؛ بازهم به ساعت نگاه کردم : شش و بیست دقیقه صبح بود.
فکر کردم هوا که هنوز تاریک است
حتماً دفعه ی اول اشتباه دیده ام.
خوابیدم.
وقتی بیدارشدم هوا روشن بود
ولی ساعت باز هم شش و بیست دقیقه صبح بود.
سراسیمه و وحشتناک ؛ باورم نمی شد که ساعت مرده باشد.
به این کارها عادت نداشت.
همیشه سالم بود ؛
همیشه میتپید و کارم را راه میانداخت ....
من هم توقع نداشتم.
آدم ها هم مثل ساعت ها هستند.
بعضی ها کنارمان هستند مثل ساعت........
مرتب،
همیشگی.
آنقدر صبور دورت می چرخند که چرخیدنشان را حس نمی کنی. بودنشان برایت بی اهمیت می شود.
همینطور بی ادعا می چرخند.
بی آنکه بگویند باطری شان دارد تمام می شود.
بعد یکهو روشنی روز خبر می دهد که او دیگر نیست.
قدر این آدم ها را باید بدانیم قبل از اینکه شش و بیست دقیقه شود ...
